ZUINIG MET WATER

Onze kinderen zijn smerig. Niet gewoon vies, maar doortrokken van gorigheid.  
Je krijgt het er bijna niet vanaf. Het is zoals een in een olievat gevallen monteur, een soldaat na een dagje stormbaan in de regen. 
Het is me zelf nooit opgevallen, maar het moet wel, want ze staan uren onder de douche. 
En dat terwijl iedereen het heeft over een douche van 5 minuten. Ik lees het in een blaadje van WML en bij bespaartips. Je kunt besparen als je in plaats van 5 minuten, maar 4 minuten doucht per dag. Heel veel liters water per jaar. Duizenden.
Maar bij ons is een half uur al snel. Meestal douchen ze veel langer en vaak een uur. Dus wat zouden we ons wel niet kunnen besparen en dus het milieu? Honderdduizenden liters? 
Eerlijk gezegd vind ik 5 minuten douchen ook erg kort. Sta je er net onder, moet je je haar wassen, snel douchegel, wassen en..... stop....
Nee, zo gaat het bij mij ook niet hoor. Ik sta eronder. Begin met mijn haar te wassen en dat twee keer vanwege de mousse en de haarlak die erin zit en er zeker weer uit moet zijn. En dan moet er nog cremespoeling in, want mijn haar moet wel herstellen van de hitte van de fohn. Dan gebruik ik wekelijks nog een peeling of een masker voor mijn gezicht (vandaar mijn jeugdige look). Een masker moet echt een paar minuten intrekken. Dan moet ik nog aan de slag met een scheermesje, want het is niet zo dat ik haarloze benen - en de rest - van mezelf heb. Dat zou makkelijk zijn. Ik doe wel mijn best om zo weinig mogelijk water te verspillen, want ik zet de straal op minimaal als ik er niet direct onder sta. Maar dat alles in 5 minuten? Nee, dat kan niemand. En ook niet in 10 of 15 minuten. Ik doe er zeker .... toch ook wel.... drie kwartier over...
Het zal wel komen omdat de bespaartips door mannen bedacht zijn. Mannen met geen of weinig haar op hun hoofd en de rest laten voor wat het is....

OPRUIMING 1.0

Ze staan er al een aantal weken. 
5 dozen op de 'tussenkamer'. 

De tussenkamer is een slaapkamer die als doorgang dient naar de twee slaapkamers die zijn aangebouwd.

Er zit een vaste kastenwand in, zodat de heren enorm veel plaats hebben voor hun kleding.

Er staat een boekenkast met administratie, maar ook voor de schoolboeken e.d. van Oudste Zoon.

En dat is gevaarlijk. Want deze zoon gebruikt meer dan de kastruimte.

Ook de vloer ervoor ligt vaak bezaaid met stukken papier (proefwerk/huiswerk/kaftpapier). De twee schappen die hij gebruikt, zien eruit alsof alles er lukraak ingeworpen is. Terwijl er toch twee rijen postbakjes in staan, waarin hij zijn boeken netjes per vak kan sorteren. En postbakjes met benodigdheden erin, zoals tabbladen, showtassen, snelhechters, e.d.

Dan staat er nog een bureautje van Ikea. Je moet goed kijken, wil je het zien. Het is volgestapeld met doosjes (fohn, krulborstel), administratie (van heel het jaar 2013) en verder onbekend waardevol/waardeloos papierwerk.

Dan hoort de hele vloer leeg te zijn. Dat was het ook, tot een paar weken geleden.

Toen begon de grote opruiming.

De kamer van Oudste Zoon moest nodig worden opgeruimd, want afstoffen was een tijdrovende klus. En tijdrovend betekent bij ons 'uitgesteld tot nader order'. 'Nader order' volgt echter niet vanzelf. Er wordt gewacht tot het juiste moment. En dat was aangebroken toen ik mijn ontslag kreeg en thuis mocht blijven voor de rest van het jaar.

Er kwam een hele vuilniszak troep uit de kamer en een doos voor de verkoop en vier dozen gingen naar de zolder. Samen met Oudste Zoon heb ik alles in handen gehad. Eén voor éen bekeken of het bewaard moest blijven. Toen was het klaar. In één weekend.

De kamer van Jongste Zoon was aan de beurt. Een megaklus, want alle Lego ligt door elkaar (Star Wars, Bionicle, e.d.), Playmobil moet uitgesorteerd (Egypte, Dino's) en er moet afscheid genomen worden van hele leuke, schattige en grappige speeltjes die voor een bijna schoolverlater echt niet meer kunnen.

En dat is moeilijk. Heel moeilijk. 

De Playmobil was als eerste aan de beurt. De piramide stond al te wachten bovenop de kast, helemaal onder het stof. Twee dagen lang heb ik, tussen alle andere huishoudelijke perikelen door, alle piepkleine onderdeeltjes bij elkaar gezocht, afgestoft en in boterhamzakjes gedaan. Alles moest uit elkaar gehaald om in een grote doos te passen. Toen was er nog de tempel, de Sphinx en wat losse delen.

Twee dozen vol, opgestapeld, stonden vanaf dat moment te wachten.

Toen was het wachten op Jongste Zoon.

Hij moest elk vak van de grootste 'Expedit'kast bekijken. Een expeditie dus.

In meer dan de helft van de vakken zitten lades of een deur of bak. Een paar bakken heeft hij doorgenomen. Met de grootste zorg en heel op zijn gemak. Ik heb het idee dat hij langer heeft 'ge-minecraft' dan gesorteerd, maar dat terzijde...

In een vuilniszak, die dus ook al weken op zijn kamer ligt, zit iets troep, maar de bodem is nog niet bedekt. In een doos zitten een paar dingen die naar de zolder kunnen. De doos staat ook nog op zijn kamer.

Morgen is de laatste kans voor hem. Anders ruim ik maandag zelf alles op. Naar eigen inzicht.

Wat is nog normaal voor een schoolverlater om op zijn kamer te hebben?

Stuiterballen, gummi stekelballen en wormen? Kan een bed nog vol liggen met knuffels?

Een schattige mini Furby (waarvan hij dit jaar nog best een grote, pratende versie van wilde hebben voor Sinterklaas), Knexx, Transformers (ahum, al tref ik die laatste ook aan in het 'kantoortje' van mijn man, maar daarover later meer), sneeuwbollen, Hot Wheels racebanen en honderden autootjes?

Ik hoop de slaapkamer en ook de 'tussenkamer' binnen een week tip top te hebben.

Stofvrij en met glimmende ramen.

Brandschoon dus.

Ja, ik weet het, ik ben zelf ook benieuwd....

THIS IS SMART

Shirma is erop. Trijntje zegt dat ze het niet meer weet, als Nederland het niet hoort.

Nou ik hoorde het wel, het was hard genoeg. En het was - niet mijn smaak, maar dat terzijde - goed. Maar is het origineel?

Hmmm. Niet echt. Ik denk dat er in de V.S. duizenden dezelfde stemmen zijn en beter ook nog.

Wudstick maakt een valse start, maar ik denk dat hij wereldwijd de beste kans maakt. Zeker met Giro 555 op het scherm erachter moet hij vanavond wel doorgaan. Hij laat de koude Nederlandse taal warm Amerikaans klinken en heeft een veel mooiere stem dan Phil Collins.

Martijn Krabbé ziet eruit zoals Meneer Kaktus er nu uit zou moeten zien. Hij lijkt maar 1 boventand te hebben.

Ik vind het programma wel best leuk en zeker Ali B, maar vaak zie ik het niet. Want we hebben een Smart t.v.

Een paar dagen per week zien we Amerikaanse films - van niet mijn genre- zonder ondertiteling, want illegaal gedownload. Dat kan, want manlief is ook smart genoeg.

Als het geluid hard genoeg staat, kunnen we het redelijk volgen, maar het blijft toch een kunst om gemompel te verstaan van een schurk, superheld, alien of een  vechtersbaas (of, beter nog voor manlief; de vrouwelijke versie van dit alles, behalve de alien, die is onzijdig) als hij/zij een achterwaartse muursalto maakt. Of hoe noem je dat, als iemand tegen een muur omhoog rent en dan achterover weer op de voetjes terecht komt. Op hakken, stiletto's zelfs, in een strak glimmend pak, of een strakke jeans. De aarde is al een paar keer aan een grote ramp ontsnapt en in dat tumult is het moeilijk om de acteurs te verstaan.

Maar de beeldkwaliteit is goed. Net zo goed als op onze oude t.v. en op de nieuwe in HD. Ik moet het toch even vermelden.

SMART

We hebben nog niet zo heel lang een nieuwe t.v.. 
Op de vorige hadden we al internet, maar deze is slimmer. 
Het is een echte Smart t.v. Een echte HD, al stoort het me dat ik niet gewoon op 1 naar NED 1 kan kijken, maar dat dat 701 moet zijn. Wie bedenkt zoiets? Waarom zetten ze de HD-versie niet op 1 of vervangen ze de gewone?
De HD zenders zijn van uitstekende beeldkwaliteit. Ik zie echter geen verschil tussen de beeldkwaliteit van de oude t.v. en de nieuwe in HD. 
Ik zie wel verschil tussen de oude en de nieuwe niet-HD zenders.
Een 'significant' verschil zelfs. Op de oude t.v. werden alle zenders in dezelfde hoge beeldkwaliteit uitgezonden, op de nieuwe zijn de niet-HD-zenders van niet al te beste kwaliteit. En we hebben maar een paar HD zenders. 

Het komt door het grote formaat van het beeldscherm (42"). Het vorige was een stuk kleiner en ondanks veel minder Hertz, was dit beeld constant goed. 
Ik noem dit achteruitgang.
Dat is jammer. 
Wat erger is, is dat ik dit niet al te vaak mag zeggen tussen de vier muren. 
Tenminste, niet met manlief in de buurt. 
Ook mag ik niets zeggen over de internetverbinding, die toch echt met grote regelmaat wegvalt sinds we aangesloten zijn op glasvezel. 
Het kastje is al een aantal keren stuk gegaan. Het moest dan opgestuurd worden en manlief moest direct het tweede exemplaar aansluiten. Onder wat gezucht lukt het nu vrij vlot. Dit komt door de ervaring die hij heeft opgedaan.
Er zijn veel kastjes nodig in huis. Niet alleen voor de t.v., maar ook voor het bijbehorende internet.
Overal zijn ze te vinden.
De deurtjes van het t.v. meubel kunnen niet dicht, want dan werkt de afstandbediening niet (daarvan hebben we er ook twee, ééntje is voor internet). 
Dat dit niet uitziet en stof aantrekt (wat je er nooit helemaal vanaf kunt krijgen, want statisch...), tja, niks aan te doen.
Achter het gordijn - een dure in between in zandkleur - hangt nummer 2 te knipperen met zijn groene lampjes. Het schijnt door het dunne stof heen alsof we een inbraakalarm aan hebben staan. Dat dit de look van de woonkamer niet ten goede komt... tja, het is niet anders. 
In de meterkast die zich in de gang bevindt, is het helemaal feest. Daar is het een pelusa van kastjes.
Ze hangen tussen vele kabels door. De meterkast heeft twee deuren boven elkaar.
Opent er iemand het onderste deurtje, dan moet je SYTYCD-waardig zijn (hierover straks meer) om deze weer dicht te krijgen.
De te lange kabels kronkelen uit het kastje als de door mijn vader net gevangen regenwormen uit het bakje. Stop je er een paar terug, ontsnapt er een ander pluk. Je wilt niet zien hoe ik dat doe. 
Bovenin bevindt zich kastje nr. 3. Ik denk de ontvanger.
Dan is er nog een heel ongelukkige kast, nr. 4. Tenminste, hij blijft brommen. En hard. Je hoort het door het hele huis. Dus 's avonds trekt manlief de stekker eruit. Anders doe je geen oog dicht. 
De functie van dit kastje is een soort van splitter. We hebben teveel computers blijkbaar. En dat kan kastje nr. 3 alleen niet aan.
Hij bromt zo hard, omdat dat normaal is voor een goedkope uitvoering. Hij kostte nl. maar 
€ 50,--. En dat laatste was de reden dat manlief hem bij een webwinkel besteld heeft. Dat brommen stond niet in de omschrijving, dus dat kon hij niet weten. Hij wist het pas na een bevestigend telefoontje met de webwinkeleigenaar.
Met vier kastjes werkt internet nog niet goed. Want de kamer van Tienerdochter werd niet bereikt. Alsof we in een villa wonen!
Wel als de laptop op het bureau staat en aan de kabel hangt, maar niet los op het bed. Als hij echt als een 'lap'top gebruikt wordt, zeg maar.
En Tienerdochter wil ook haar Smartphone gebruiken op bed. Ook na bedtijd, maar dat terzijde...
Maar... geen wifi zo ver in het huis.
Dus moesten er wifi-versterkers komen.  Twee. Kastjes 5 en 6. Waren heel goedkoop; samen voor € 50,--. Ja, alweer dat bedrag. Is toch sterk, niet? Maar niet sterk genoeg....
Nu heeft Tienerdochter wifi: 'Yeahj'. Een paar seconden blijdschap wordt daarna de nieuwe standaard.
Zou je denken dat alles nu werkt?
Nee, nu is de wifi-gebruiker in de woonkamer de pineut (lees: ik). Op mijn Samsung Google Chromebook valt de verbinding vaak plots weg. Als je een tiental minuten wacht, dan doet hij het weer.
Heel irritant, maar wat doe je eraan?
We betalen nu het dubbele per maand voor glasvezel. 
Maar wat heb ík eraan?

ONTVANGSTCOMITË

Ik rij de oprit op en moet remmen voor een aantal fietsen.
Fietsen van de kinderen hun vrienden.
Een paar staan rechtop; een paar zijn omgevallen.
De schooltas zit nog achterop de fiets van Tienerdochter.
Het regent pijpenstelen.
Op de vensterbank staat een pak melk en een glas. 
En een rood papiertje, een wikkel van KitKat. 
Het is geen mooie combinatie met de grote grijze bloembak die op de vensterbank staat.
Dochterlief zit achter de laptop die op de rugleuning van de bank geparkeerd is.
Al met al niet de uitstraling die ik onze woning had toebedeeld.
Met elke stap groeit de ergernis. 
Ik open de garagepoort en val bijna over een schooltas.
Tienerzoon heeft hem daar spontaan laten vallen.
De tas is zwaar, dus ik laat hem mooi staan.
Ik baan me een weg door de garage en loop door de berging die aan de linkerkant een extra muur van dozen heeft staan. Helemaal bovenop staan nog wat lege dozen voor het oud papier.
In het washok liggen een heleboel paar schoenen. Nat en vies van de modder.
Er liggen her en der natte kleren op de grond. Ook kleren die ik niet herken.
Niet alleen mijn kinderen, maar ook de vrienden lopen op doorweekte sokken.
Ik kan het zien, ik hoef alleen de natte sporen maar te volgen.
In de keuken hangen jassen over de stoelen.
Blijkbaar was iedereen uitgehongerd, want de eierschalen, een half ontdooid brood en de vleeswaren staan nog op het aanrecht. Het tosti-apparaat staat aan.
In de kamer staan borden met etensresten. Er staat een fles cola zonder dop.
Op de bank hangt tienerdochter met een zak chips. Ze heeft een joggingbroek aan en een sweater. 
'Het regende zo belachelijk hard, mam, echt niet normaal. Ik fiets nooit meer. Ik heb mijn kleren in het washok gelegd. Sorry, maar we hadden allemaal enorm veel honger door het fietsen in de kou'.
Boven klinkt lawaai.
Nadat ik opgesomd heb wat ik zag en er een belofte gedaan wordt dat alles opgeruimd wordt - 'Híj moet het tosti-apparaat schoonmaken, dat heeft hij gezegd' -  loop ik naar boven.
Het stinkt naar energy-drank en tortillachips op de kamer van oudste zoon.
Zo te zien waren tosti en eieren onvoldoende om de honger te stillen.
Hij zit tussen twee vrienden op zijn bed en ze kijken naar You Tube fimpjes op zijn televisie die hij sinds een paar weken op zijn kamer heeft staan. De vrienden hebben zijn kleren aan.
Ik vertel wat ik tegen ben gekomen op weg naar zijn kamer.
Hij zegt 'ja, begrijp ik mam, maar je hoeft je niet zo druk te maken, want ik heb al gezegd tegen haar dat ik ook wat opruim. Als zij het tosti-apparaat schoonmaakt, dan ruim ik de rest op'.
'We chillen nog even en dan kom ik eraan'.
Er komt natuurlijk niemand en omdat er toch gekookt moet worden, ruim ik alles op, behalve het tosti-apparaat dat er - geheel volgens mijn verwachting - nog vier dagen blijft staan.
Dan komt er een hele meute de trap af, inclusief een vriendje van jongste zoon.
Hard gepraat en gelach. De vrienden gaan de deur uit.
Manlief komt moe thuis van zijn werk, pakt een appel en gaat op de bank zitten.
De tocht door garage, berging en washok heeft hij moeiteloos doorstaan. Het lijkt alsof hij niets bijzonders heeft opgemerkt.
Ik raap de natte kleding in het washok bij elkaar en sorteer het op kleur. Ik vul het aan met was uit de wasboxen. Het worden 4 machines draaien, eer al het nat spul gewassen is.
Het eten is klaar. Jongste zoon komt na drie keer roepen eindelijk aan tafel. 
Eén machine was is klaar als we gegeten hebben.
Manlief ruimt de tafel af, net als elke avond en vult de afwasmachine.
Ik vul de wasmachine voor de tweede keer en hang de eerste was op.
Een halve fles Shout gaat op aan de modderkleren van de jongens.
Dan begint het acht uur journaal.
Het teken dat ik op de bank kan hangen.
Tot de was me roept.

WERKLOOS

Het begint nu echt door te dringen. Ik ben werkloos.

Nog niet officieel, pas 1 januari, maar ben wel elke dag thuis.
De eerste week was het druk.
Telefoontjes, bezoekjes, want het was even 'hot news'.

De week erna leuke dingen, zoals met mijn moeder ontbijten bij Intratuin, want daar kwam het normaal nooit van natuurlijk. 
Voor maar € 2,95 zaten we tussen mede-65-plussers-met-40+ dochters en moeders met kleine kindjes - die net die dag vrij hadden, stel ik me dan voor - heel onwennig relaxt in het restaurant aan de cappuccino/thee met croissant, kaiserbroodje, eitje en veel beleg. Toch vreemd om 10 uur 's ochtends.


Op het werk kwam het met grote regelmaat voor dat we rond die tijd vlaai kregen. Bijna elke week was er wel iemand jarig en soms wel drie in een week. In het begin - 2,5 jaar geleden - had ik er moeite mee. In de ochtend hoor je geen vlaai te eten. Maar uiteindelijk wen je eraan. Zeker als je collega's hebt waarvan elke dag eentje zegt dat hij heel erg zin in vlaai heeft. 
Als er een paar vlaailoze weken voorbij gingen, haalde een collega dan wel eens een halve vlaai. De inwendige klok kreeg een nieuw moment erbij: 10 uur, vlaaitijd (want koffietijd was het al doorlopend).
Je zou zeggen dat ik wel af moet vallen, nu ik die extra calorien misloop.
En ze zullen zelf vaker vlaai moeten halen, aangezien ik niet de enige ben die ontslagen is.
Als ze nog tijd hebben om te eten....

Maar goed, waar waren we (ik heb de gewoonte om veel ommetjes te maken)...
Buiten de gezellige uitstapjes, waren er ook verplichtingen.
Keurig heb ik alles ingevuld op de site van UWV, zodat ik op 28 november meteen een uitkering kan aanvragen. Op Werk.nl is ook alles koek en ei. 
Het was een heel gedoe, want ik heb nogal wat baantjes gehad.

Deze derde week is anders.
Er valt niets te solliciteren, want er is geen enkele geschikte vacature.
Open sollicitaties, daar begin ik nog wel aan. Dan gaan er ineens een heel aantal de deur uit (per e-mail). 
Ik kan nu het normale huishoudelijke werk bijhouden en doe elke dag nog een klusje erbij.
En dan ben ik eigenlijk klaar. Dan zit ik maar wat.
Lees ik woonbladen die ik van mijn vriendin krijg. Linda, Fab, Excellent e.d.
Favoriet is Stijlvol Wonen. 
Ik loop over van inspiratie, maar tegen de tijd dat ik alles heb wat ik hebben wil, zijn we weer 10 jaar verder en is er weer iets anders stijlvol. 

Zelf ben ik geabonneerd op de Grazia. (Af en toe Glamour, maar meestal is mijn vriendin voor. Ze leest wel 10 bladen per week, lijkt het.)
De columns lezen lekker weg, vooral die van de relatietherapeut Jean-Pierre van de Ven en dat is ook de reden dat ik altijd achteraan begin met lezen. Jammer is dat ik nooit die mooie leren tas met Goodies win. Het heeft me al heel wat geld aan sms-jes en telefoongesprekken gekost. 
Een lucratief zaakje, zo'n bel-en-win telefoon. 
Misschien moet ik daarmee beginnen....
Verder vind ik het altijd leuk om door de modereportages te bladeren, ook al is het niets voor mij persoonlijk. Zo blijf ik ook wat op de hoogte van roddels over de sterren. 

En verder heb ik vandaag informatie opgezocht over bloggen.
Want dat wilde ik altijd graag. Nou ja, eigenlijk columns schrijven, maar het komt bij mij op hetzelfde neer. Kort en bondig wordt het nooit....

Oeps, kwart voor twee. Ik moet Tienerdochter en Oudste Zoon ophalen van de middelbare school. Want het zou regenen vanmorgen... dus niet.... Ook mooi de laatste keer geweest.
Daarna wordt het haasten, want manlief is op donderdag altijd om 14.30 uur thuis.
Er is nog wat te doen op de kamers van Oudste en Jongste zoon. Begonnen bij de oudste.
Opruiming hou ik daar. Hard nodig, want het zag eruit...
Alles staat al klaar om afgestoft te worden en in dozen te doen.
Bewaren wil hij het, voor later, voor zijn kinderen.

Nou, ik moet nu echt haasten, want ik heb nog zoveel werk!